همینکه صدای شور فرشتگان را شنیدم ؛ و با تعجب رفت و آمدشان را

به تماشا نشستم و فریاد خجسته تبریکشان را شنیدم ، تنها یک سوال

مرا به خود مشغول کرد که مگر چه خبر است؟

ملائکه به جای پای کوبی سرمه اشک شوق می کشیدند و پیوند دو

گل را می سرودند؛

آری ! زهرا به خانه بخت می رود، علی را به همسری برگزیده و بر سفره عقد

تزویجش را پذیرفته است؛

او علی شناس است؛

راستش را بخواهید آنقدر که علی زهرا شناس است ، زهرا هزار برابر قدر و مقام

علی را   یافته است؛

او می داند پسر عمویش چگونه دل از کروبیان برده ؛

و علی می داند دختر عمویش چه غوغایی در عرش به پاکرده است؛

آری این دو کبوتر همتای یک دگرند و هر دو از یک ریشه

 و از یک سرچشمه سیراب شده اند؛

هر دو از وحی و هر دو از ملکوت به زمین هبوط کرده اند.

و اینک هلهله فرشتگان و پای کوبی کروبیان و شادی زمینیان وصف ناپذیر است

همه مردم مدینه غمهایشان را فراموش کرده اند و تنها به عروسی زهرا دلخوش داشته اند

اما فاطمه امشب بیشتر از هر زمان دیگر جای خالی مادرش خدیجه را لمس می کند

آه مادر ! بر خیز که دختر به خانه بخت می رود، به خانه علی ، به خانه شوهر!

و چه بگویم از سرمه اشکی که در مراسم جشن عروسیش می کشد.....

شب عید است و عیدی می دهند ؛ لذا همه چشم به دستان فاظمه دارند

یا فاطمه عیدی بده بر ما.........